Bay-Car Blues Festival (dag 1) Soulful Sisters (F) - Chicago Blues Festival 2024 (US) - Dawn Tyler Watson ft. Ben Rancine Band (Can) Palais du Littoral Grande-Synthe (F) - 08-11-2024 reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisation: Bay-Car Blues © Rootsville 2024

Het is weer die tijd van het jaar. Neen, niet Kertsmis maar wel het weekend van het Bay-Car Blues Festival in Grande-Synthe bij Duinkerken. Altijd een belevenis om daar naartoe te trekken en niet alleen voor de fijne setting of het lekkere bier en dan denk ik aan de “Anosteke Tripel”, maar zeker en vast voor het programma dat altijd top notch is. Ook dit jaar waren moeite noch kosten bespaard om het de blues liefhebber naar de zin te maken, en deze laatsten weten het wel want ze komen altijd van einde en verre. Zo trokken ook Freddy en ik richting Noord-Frankrijk voor een goed gevuld blues weekend.

Na ons te hebben geïnstalleerd in ons hotel trokken we richting Palais Du Littoral waar het dit weekend alweer zou gebeuren. Goed plaatsje gezocht en gevonden en ready to rumble.

De eerste avond zou worden in gang getrapt door de Franse band Soulful Sisters. Bij ons helemaal niet bekend maar wel hot bij onze zuiderburen naar het schijnt, het zou dus een ontdekking worden. Soulful Sisters is een collectief van muzikanten en zangers uit de hooglanden van Frankrijk die in verschillende groepen spelen. De band wil hulde brengen aan de Afro-Amerikaanse muziek van de jaren 60 en aan de verschillende zangers die deze vertegenwoordigen (Aretha Franklin, Etta James, Ann Peebles, Koko Taylor).

Naar het schijnt zou dit een knaller moeten worden met aanstekelijke dansmuziek, dus tijd om de dansschoenen aan te trekken. De band bestaat uit Sebastien Dewaele (drums), Roberto Amato (bas), Damien Cornelis (keys), Eric Liagre (gitaar), Alexis Bertein (sax), Romain Rothenbush (trompet), Dominique Della-Nave (trombone), Hélène Nepos – Sandrine Vahié – Renya Ketoglo (zang). Er stonden dus zowaar 10 muzikanten op het podium met hierbij drie charmante dames die in een kleurrijk pakje waren gestoken.

Er werd dan ook “volle galet” gestart met het aanstekelijke ‘Ain’t Nothing Gonna Change Me’ van Betty Everett. Onmiddellijk overheerst het “wauw” gevoel. Soul tot in de toppen van je tenen met een geweldige blazerssectie en drie dames met een paar stalen stembanden. De dames zouden dan elk om beurt hun kunnen mogen laten zien beginnend met Miss Lina en ‘Someone Else Is Steppin In’ en ‘Precious, Precious’ van Jackie Moore.

Alles klopt gelijk een zwerende vinger, van de danspasjes tot de muziek en de zang en het blijft moeilijk om op je stoel te blijven stilzitten. Miss Lina sluit haar deel af met een zeer mooie, eigen versie van Ann Peebles’ ‘ I Can’t Stand The Rain’, waarbij we worden getrakteerd op een wel schitterende bassolo. Sandrine neemt dan de fakkel over met ‘I Don’t Care Who Knows’ waar “trombone man’ zijn ding komt doen. Met ‘Ooh-Poe-Pa-Doo’ in NOLA- versie, van Jessie Hill krijgen we buiten een collectieve solo van de blazers, een heuse sing along. Ze knallen.

Tijd om even op adem te komen en het tempo wordt er even uitgehaald voor ‘Dr Feelgood’. Een trage blues nummer dat bewijst dat deze band moeiteloos kan overschakelen van soul naar blues, want wat dacht je van hun versie van ‘Born Under A Bad Sign’? Met ‘You Gotta Serve Somebody’ van Bob Dylan mag Renya komen soleren en hoe ! Een knaller van formaat en geweldig pianowerk bij ‘Night Time Is The Right Time’, een oldie van Nappy Brown uit 1957 en het schitterende ‘Mr Big Stuff’ van Jean Knight uit 1971 en een hit uit de vervlogen tijden van The Soul Train.

Deze set wordt afgesloten met ‘Tell Mama’ van Etta James. Energie, energie en nog eens energie!  Een staande ovatie werd het want dit is Klasse! De bisser volgde al snel en met ‘Your Gonna Make Me Cry’ werd afscheid genomen van een meer dan dankbaar publiek. Het optreden draaide niet alleen om de stemmen van de zangeressen maar elke muzikant kreeg ook zijn deel van de aandacht. Knap gedaan en volgens mij toch een aanrader voor één of ander Belgisch festival, mijn gedacht.

Zoals de voorgaande jaren zou er ook vandaag een band spelen om de pauzes tussen de bandwissels in te vullen en voor vandaag viel die taak te beurt aan het Franse duo Larry Vigo Soul. Voor mij een totaal onbekend tweetal.

Dit duo bestaande uit de uitstekende David Vallaeys op gitaar en zang, en Stéphane Wils op percussie, zal voor ons de klassiekers van de grootste artiesten van de soulmuziek zoals Bill Withers, Marvin Gaye of Otis Redding opnieuw tot leven brengen. Niet simpel dit, maar toch benieuwd wat dit zou geven. Dit bleek een aangename invulling van de tijd tussen de bands door. Beetje jammer want het tweetal kreeg niet direct de aandacht hoewel songs als ‘Glory Halleluja’, ‘Sitting On The Dock Of The Bay’, Sam Cooke’s ‘Wondeful World’ of ‘Twistin’ The Night Away’ mij wel konden bekoren.

Vervolgen met een knaller en het Chicago Blues Festival 2024. Sinds dat deze formule werd gestart in 1969 is dit dus de 54ste editie. Na een inval in Mississippi in 2023, is het dit jaar een terugkeer naar de hoofdstad van de blues, met een set die verschillende generaties mixt! In een leidende positie op deze tournee krijgen we één van de grootste talenten van de nieuwe blues scene, Stephen Hull, slechts 25 jaar oud, vergezeld door zijn Experience. Zijn invloeden zijn Albert King; naast andere legendes als BB King en Elmore James.

Naast Stephen, hebben we met Sheryl Youngblood en Dave Herrero nog twee toppers uit de Chicago blues scene. De afgelopen jaren is Sherryl Youngblood voortdurend verschenen in de blues scene van Chicago, met opmerkelijke optredens op het junifestival en energieke optredens in alle clubs van de stad: Rosa's Lounge, Blues Chicago en Legends.

Dave Herrero groeide op in de omgeving van Tampa Bay. Gepassioneerd door muziek sinds zijn jeugd, en in het bijzonder door de Amerikaanse blues en rock-'n-roll uit de jaren vijftig/zestig, begon hij zijn professionele carrière op 18-jarige leeftijd. Beetje bij beetje werd de roep van de ‘Windy City’ voelbaar en verhuisde hij naar Chicago, waar hij zich volledig aan zijn eigen carrière ging wijden. Om al dat schoon volk te begeleiden zijn er de accolieten van Stephen, zijnde Cresenciano Cruz (bas) en Victor Reed (drums) maar ook de geweldige Johnny Iguana op piano en Hammond.

De band zet in met een traditionele intro en plots horen we daar in de verte de stem van Sheryl Youngblood het Palais Du Littoral vullen. Het kwam niet uit de coulissen maar wel vanachter uit de zaal. Deze diva weet haar entrée wel te maken. Ze wandelt de zaal door ondertussen ‘Can’t Let Go’ zingend en het swingt als de beesten van bij de eerste noot. Wat een stem ! Eénmaal op het podium gunt ze zichzelf geen rust en vervolgt ze met ‘Juke Joint Woman’. De band is top notch met een geweldige Victor Reid aan de drums, die zich laat gaan als een losgeslagen metronoom. Na ‘To Know You’ brengt Sheryl een ode aan de overleden Jimmy Johnson met ‘Live Everyday Of Your Life’. Hierna installeert ze zich achteraan en laat de plaats vrij voor Dave Herrero, man die wel een speciale stijl heeft om gitaar te spelen en start met ‘Problem’ en ‘Good Man’.

Toch een groot verschil met wat Sheryl net heeft gebracht maar voer voor de fans. Persoonlijk vond ik dit net iets minder maar gelukkig stond de band als een huis en vormde een heel stevig geheel. Cruz gaf een indrukwekkende bassolo af wat hde song een zeer funky tintje gaf en het pittig drumwerk van Victor maakt het geheel af. Bij ‘Dable Eye’ verdween Victor van achter zijn drumstel en werd zijn plaats ingenomen door Sheryl Youngblood die hier alvast een stevig stukje drumgeroffel ten beste gaf. Van alle markten thuis blijkbaar. ‘Cheatin’ Blues’ sloot dan Dave’s gedeelte af en mocht Stephen Hull de honneurs waarnemen om de set te komen afsluiten met ‘ Ask Me No’ gevolgd door ‘I Wanna Know’.

De man kan zeker en vast gitaar spelen, alles lijkt zo makkelijk en persoonlijk vond ik het beter dan toen ik hem deze zomer aan het werk zag op Swing Wespelaar, minder hard en meer bluesy. Met ‘Just Don’t Wanna Lose’ gingen we richting “grand finale” en dat werd een spetterende versie van Louis Jordan’s ‘Caldonia’ en hier werkte alweer het showelement want Stephen trok weg voor een rondje Palais Du Littoral, wat hem waarschijnlijk een hoop kiekjes en filmpjes voor Youtube opleverde.

Hier ook alweer een staande ovatie en natuurlijk het obligate bissertje en dat werd een prachtige versie van ‘Take Me To The River’ en dit met de stevige vocals van Sheryl Youngblood. Persoonlijk was ik hier minder overdonderd dat bij de openingsband. Sterke tot heel sterke prestatie van Hull en Youngblood maar Herrero vond ik iets minder sterk uit de hoek komen, maar zoals ze zeggen “De gustibus et coloribus non disputandum”.

Voor we het wisten waren we al aan de laatste band van de avond beland met niemand minder dan Dawn Tyler Watson. We hadden Dawn en haar band al mogen bewonderen op de laatste editie van Swing Wespelaar, waar ze een knaller van een optreden had gegeven en iedereen van de sokken had geblazen. Het zou dus warm kunnen worden.

Dawn, afkomstig uit Canada, was niet alleen gekomen maar was in het gezelschap van de Ben Racine Band. Haar vurige podium précense en meeslepende optredens hebben haar nationale en wereldwijde erkenning opgeleverd. Deze power woman nam de felbegeerde eerste prijs mee naar huis op de International Blues Challenge in Memphis in 2017. Dawn wordt bijgestaan door Ben Racine (zang en gitaar), Pascal Delmas (drums), Antoine Escalier (bas), Vinz Polletvillard (keys) en de fantastische saxspeler Kaven Jalbert.  Ik was er zeker van dat we niet ontgoocheld zouden vertrekken.

Ze nam alvast een snelle start met ‘I’m Gone’ en wist met haar”Canadees-Frans” en hier en daar wat Engels het publiek direct naar haar hand te zetten. Het was duidelijk, onmiddellijk ambiance en tijd voor een feestje. Met ‘It Ain’t Elvis’ kregen we er eentje uit haar album “Jawbreaker” uit 2016. Antoine haalt dan het beste uit zichzelf met een bassolo van topkwaliteit dat tussendoor klinkt als “Walk On The Wilde Side”. Very nice.

Tijd voor een duet en Dawn haalt er Ben Racine bij, haar partner in crime , waarna ze ons naar New Orleans brengen op de klanken van ‘You’re The Only One For Me’ op de voet gevolgd door ‘A Little Bit More’. Ondertussen perst de ongelooflijke Kaven Jalbert alles uit zijn saxofoon, wat is die man een geweldig muzikant!  ‘Rotten’ komt ook alweer uit “Jawbreaker” en zowel de band als alweer Kaven Jalbert tonen hun muzikale kwaliteiten en vormen een perfect geoliede machine die speelt met veel gevoel. Het wordt alweer shaken met ‘Love To Burn’ die ons naar muzikale hoogten brengt.

Hoor ik daar een trompet? Neen, het is Dawn die met haar stem het geluid nabootst van dat instrument, waarna haar zang overgaat naar een heel jazzy-stijl. Fenomenaal, en ik weeg mijn woorden. ‘Don’t Make Me Mad’ is een stevig nummer afkomstig uit de CD “Mad Love” uit 2019 waarna we met ‘Take It Outside’ een sing along krijgen waar iedereen uit volle borst meezingt. Jammer genoeg komt er wel een einde aan alle mooie liedjes en met het potige ‘Shine On’ wordt afscheid genomen van het Bay Car publiek.

Dit is echter een mooie afsluiter want een song met een positieve boodschap. Mooier kon deze avond niet worden afgesloten. Er volgde alweer een staande ovatie en Dawn kwam spontaan terug voor wat uiteindelijk één van de mooiste momenten van de avond zou worden. Alleen op het grote podium en volledig acapella bracht ze Leadbelly’s ‘Bring A Little Water, Sylvie’. Dit was meer dan een kippenvel-moment. Miss Tyler, u bent een grote dame !

Na dit emotioneel moment, viel het doek over een meer dan geslaagde eerste avond op Bay Car Blues Festival. Dit is zeker een succes te noemen. Topmuziek gebracht door schitterende muzikanten, we konden met een gerust gemoed onze bedstee opzoeken. Tot morgen lieve kijkbuiskinderen, oogjes dicht en snaveltjes toe.

Marcel